Leven in overlevingsstand waar hart en hoofd elkaar al jaren niet meer konden vinden. Een chaos van gevoelens rondom mijn broertje en zusje die ik ooit verloor terwijl we als drieling zo compleet waren. De invloeden van PTSS in mijn leven niet kunnen (be)grijpen.
Zoeken naar inzichten om verder te gaan maar niet meer weten wat te voelen. Mijn hoofd letterlijk in de mistige wolken. De aarde onder mijn voeten verdwenen. Een constante balk in mijn lijf van somberheid en verdriet.
Een losgeslagen bootje overgeleverd aan de orkaan. Alles willen plaatsen maar niet bezig met mezelf te zijn.
Zo voelde ik me toen ik bij Henriette kwam. Tis bij haar altijd een fijn avontuur die we samen aangaan maar waarin ik het stuur in handen blijf houden. Ik vul graag bij voorhand in wat ik nodig heb, het wonderlijke is dat het toch iets anders is wat er dan naar boven komt. Werken op hart, ziels en aards niveau. Lachen, huilen en verwondering, alles mag er zijn. Spiegels die voor worden gehouden maar altijd met een liefdevolle inslag .
En daarna als een “dichter bij mezelf” mens in de auto stappen waar, toevallig, een liedje draait met “laat de zon in je hart”. En dat is waar Henriette voor staat, de zon in jezelf laten stralen.
Ik gun iedereen een Henriette op haar/zijn pad.