Klein gebaar, groot effect
Gisteren was zo’n dag waarop alles te veel leek. De laatste tijd stapelen de gebeurtenissen zich op, en het kost me steeds meer moeite om mijn emoties in toom te houden. Irritatie, boosheid en frustratie vechten om de bovenhand, en het lukt me niet altijd om kalm en bij mezelf te blijven.
Mijn man en ik besloten gisteren even weg te gaan, weg van de dagelijkse sleur, en we reden naar Duitsland om boodschappen te doen. Een simpele activiteit die even wat rust zou moeten brengen, maar mijn gedachten waren niet zo makkelijk te sussen. Elke kleine tegenslag leek als een druppel op een al volle emmer.
Na het winkelen gingen we eten in een Indisch restaurant, een plek die normaal gesproken voor mij synoniem staat aan comfort en gezelligheid. Maar zelfs daar voelde ik de spanning, de onrust die zich in mijn lichaam had genesteld. Totdat iets opmerkelijks gebeurde.
De ober keek me op een manier aan die ik niet gewend was. Het leek alsof hij dwars door me heen keek, alsof hij begreep wat er in mij omging. Hij kwam vaker dan nodig was aan ons tafeltje, en elke keer als hij met ons sprak, raakte hij me even kort aan. Een aanraking op mijn hand, mijn arm, mijn bovenrug. Ik vroeg me af waarom hij dat deed, waarom hij steeds naar me keek en glimlachte, zelfs terwijl hij andere gasten bediende.
In totaal is hij zes keer aan ons tafeltje geweest, en elke keer heeft hij me aangeraakt. Toen we klaar waren met eten en betaalden, vertrokken we zoals altijd. Maar eenmaal thuis voelde ik me een ander mens. Mijn man opperde dat het misschien te maken had met die ober en het restaurant. En ik wist meteen dat hij gelijk had.
Die man had mijn energie, die door overprikkeling was weggevlogen, terug in mijn lichaam weten te brengen met zijn korte, liefdevolle aanrakingen. Ik ben hem hier heel erg dankbaar voor. Dankzij hem begrijp ik nu beter wat er met me gebeurt als ik overprikkeld raak. Dan lijkt mijn energie weg te vliegen, en voel ik me afgescheiden van alles en iedereen, zelfs van de hoogste bron.
Maar door me hier simpelweg bewust van te zijn en er aandacht aan te geven, komt mijn lichaamsbewustzijn terug. Ik voel me weer gegrond, weer verbonden. En dat is misschien wel de grootste les die ik gisteren heb geleerd: in de momenten van overweldiging, is het niet alleen oké om hulp te accepteren, maar het kan ook precies datgene zijn wat je nodig hebt om weer verder te kunnen.
Wat de ober gisteren bij mij heeft gedaan, kan ik bij mijn cliënten doen. Ik kan ze helpen om opnieuw te gronden, om weer in contact te komen met hun lichaam. Door ze bewust te maken van hun eigen energie en hoe die soms kan wegvloeien, kan ik ze ondersteunen om weer terug te keren naar zichzelf. Deze ervaring heeft me laten zien hoe krachtig een eenvoudige aanraking kan zijn, hoe het iemand weer terug kan brengen naar het hier en nu, naar hun eigen kracht.